Dernières réponses | | Kujdesi Hyjnuer Ti, qi toket s' din me i punue, S' korre as qet kurr faren n' dhe, M' difto, zog, si t' del me rrnue, Qi i a thue kanges aq me hare? Ty, zog mali, aq t' lum kush t' bani, Qi n' ankim kurr s' t' ndiehet zani? Jam i lum n' sa stine ka moti, Pse per mue ka kujdes Zoti. Po ty, lule, si e harrueme, Qi kurr s' ende e na rrin veshe, N' ato fushat e blerueme, Si ma e bukura mretneshe, Kush t' a dha gjith at stoli? Kush t' a fali at bukur? M' shofin t' lume stina e moti, Pse per mue kujdeset Zoti. Vetem un, i ligshte kah feja, Guxoj vedin t' a thrras t' shkrete: Po kto t' mira, qi ban dheja, Kush m' i dha? kush s' m' la me mete? Buke t' perditshme kush m' nep mue? Kush me petk desht me m' kujtue? Mos t' ankojm, pse sa t' jet moti, Per gjithkend do t' mendoje Zoti. |
| | Lulja e bardhe Prite pa nane nji vajze e shkrete E shkoi motin idhte, n'ankim; Idhte, n'ankim e shkoi ket jete, Kah s'i pau kund vedit pshtim. Fati i zi kah muer me e ndjeke, Kjau sa kjau, mandej pushoi: Mylli syt e, porsa deke, Dhe i mjeruem trupin i a mloi. Nji shtegtar andej tuj ardhe Mas do ditsh, te aj vorr u ndal; Tu aj vorr ndale, nji lule t' bardhe Pau tuj cile: Vorrit i u fal. Ndoshta zemra e vajzes s' mjere U ba lule ku pushon, M' nji qi shpirti, lil me ere, Hyll i ndritshem n' qiell vizlon. |
| | Djali pa nanë si nata pa hanë Pra 'i djalë i vorfen kuej nuk i dhimet, Kur, si mue t'shkretin, t'a mlojn mjerimet? Teper shpejt bora, tuj ra n' vorfunim, Njatë qi per mue ish' diell n' agim. Emnin e kandshem m'i a ndie kot prita Njasajë qi n' kobe do t' m' ishte drita: Kuej nuk i dhimem, askush s' m' kujton, Sado qi zemra vec gjak m' pikon. Kur, un i mjeri, rrijshe tu shpija, Me nanë, me moter, ah! sa dashtnija Vlote n' ket zemer, qi sot s'ka gzim, Vetem pse nana m' la n' ket vorfnim. C' at ditë qi e bora, mue s' m' knaqë natyra, Nder gzime t' shekllit nuk m' qeshet ftyra; Kurr s' m' hiqet mendjet kur nana m' tha: T' laca me Zotin! - e diq e m' la. Ah! se fort m' dote, se fort m' pat gzue, Sa gjallë, e mjera, rrite me mue! Por qe, se une nanen sot ma s' e kam; Un nafakpremi, c' se i vorfen jam! Kur, n' agim t' ditve, m'ra me shtegtue, Si dola shpijet, tuj u largue, E kqyra s'mramit e aq m' permalloi, Sa dysh mue zemren, dysh m'a coptoi. E kush kalote at ditë bri meje, At ditë qi dhima m' kish xjerrë mendt kreje, Thote perajshem: Paska metë shkret! Zot, njitja doren, majen ti ngiet! C' at ditë, si zogu, larg fluturova, E n' dhe t' panjoftun treta, u largova; S' desht kush me m'kqyrun, s' diejta kue' i flas, Nji dorë ndimtare c' at herë s' m' u qas. E kur vetmija mue m' lodhte naten, Un n' gjuj u ulshem, thojshem uraten; Kujtojshem nanen para Tenzot, E syt m' u mushshin gjithherë me lot. Ah! po, kujtimet e asajë dite Uratë e kandshme ti m' i persrite: O nanë e dashtun, a thue t' thrras kot, C' se fusha e mali me za t' em lot? Ah! po, se dhima zemret nuk m' shkepet, C' se gjithkund nanen me e lypun m' nepet; Do t' m' mysë mjerimi, s'kam si gjallnoj, Pse deka e nanës zemren m' a imtoj. Por, ndale vajin, jeto pa droje, Mendo se drita prap do t' agoje, Kur nder Qiell t' epra Zoti tash t' thrret: Rrethue me lule, nana aty t' pret. |
| | Fuqija e uratës A s’shef sa thellimi Per rreth na kercnohet? Sa lodja dikohet Mi botë, qi ti shklet? N’ valë t’ mndershme t’ ktij shekull Perhidhet nier-shkreta, E idhtë i shkon jeta: Vec toka s’ pelset! Sa kobe e t’ papritne Mi te kan randue, E ‘i dorë, pa pushue, Nder t’ vshtira e pershkon. Heu! Peshen e mkatit Aj ndien e krahnori Dishmon, se mkatnori Mi tokë ka pse dron. Ke ra kurr nder faje? Co menden kah qilli Njandej kah vjen kshilli, E thirri Tenzot. E lypi Atij të Lumit, Me fe e me shpnesë, Me vaj e me dnesë Pendimin c’ me sot. A balcem urata Per zemer t’ pendueme; Pendimi e ban t’gzueme Pse mkatesh u shkep. Ma t’ kandshem asht t’ flaunt Qi, vetë Zemra e Zotit, Rreth gjireve t’motit, Fajtorit i nep. Prandej perherë lutu, Uratës mos i a daj: N’ per t’ lutna e me vaj Me t’ Naltin pajto. Pajto, sa a’ tuj t’pritun, Pajto, e ato faje Pendesa t’ i laje; N’ pajtim mos vano! Pajto? – Kam pajtue Pse vetë Perendija Shljeu fajet e mija E shpirtin m’ a gzoi. E shof; nderës i falem Ulë ballin per dhe, Me shpnesë e me fe, Pse m’ njalli edhe m’pshtoi. Per mue, dikur t’mjerin, N’ kto lugje morrizit Filluen dit Parrizit C’ se pagja po m’ kthen! Por n’ qiell pres plotsimin E ktyne lumnive, Atje, mas stuhive, A ‘i Zot, qi shpreblen. Ktij due me i sherbye, E i tij due me metë N’ tallaze t’ ksajë jetë, Nder kobe e n’ mjerim. O jetë, jetë e lume: Me dashtë gjithmonë Zotin, Tu’ e dashtë me e shkue motin Ktu n’ tokë e n’ amshim. |
| | Shqypni e s’ ke! Shqyptari e Bylbyli Baladë Se c’ do t’ ket mali, qi gjimon? C’ do t’ jet kjo valle, qi jehon? Rrethue me lule t’ blera, Me ‘i zemer si prendvera, Atdheut Shqyptari, Si i a la i Pari, I kndon sot valle: Shqypnin madhnon, Kah valle kndon. - Si t’ del, o i mjerë, ty kanga sot? A s’ban ma mire me derdhun lot? Shka t’ viejnë ty kangë e valle, Kur zija i mlon kto zalle? – Bylbyli pvetë. Shqyptari i shkretë, Permallshem ra N’ kujtim e kjau. Por s’i dha gjatë atij mjerim; - Shqyptar, tha, un jam, nuk njof ligshtim. Bylbyl, ti pse m’ trazove? Pse valet m’ i pengove? Ah! m’ len t’ dishmoj Se n’ vaj e n’ mjerim, Si n’ditë me gzim Shqyptar un jam. – Kndo pra, Shqyptar, si zemra t’ do, Vijo nder valle e mos pusho: Diftoj ti botës krenare, Se s’ ka me zemer shqyptare; Se ka Shqypni Se lir do t’ rrnojë, Se, pose Shqyptarësh, Kush s’do t’ a gzojë. Vetë Perendija Tha, se Shqypnija Asht per Shqyptarë: Shqyptari e gzoftë. - O plang, ku zanat bajn kuvend, Ku cerdhen Shqypnia e ngrehë njimend, O dheu i em e i t’ Parve, O nderë e gjith Shqyptarve; O nanë fatlume, Shqypni e gzueme, Falë t’ kjosha sot E per gjith mot! – Shka ka prap mali, qi gjimon? Po fusha e mali pse po ushton? E qiellve ndritë pasqyra; Kerthneset mare natyra, E ‘i za tu’ ushtue, Shkon tuj lajmue: Shqypni e s’ ke, S’ ke kund mi dhe!
Message édité le 08-06-2006 à 21:47:49 par Pende |
|
|